Merci voor alles, ma en pa

Ik ben vandaag jarig, op Valentijn, de dag van de liefde. Het is een ‘specialleke’ voor mij: ik ben 60 geworden. Voor veel mensen is dat een mentale grens. Ze denken: nu ben ik écht oud. Ik heb daar voorlopig weinig last van, ik voel mij nog goed in mijn vel. Natuurlijk voelt het lijf al wat strammer dan dertig, twintig of zelfs tien jaar geleden. Maar ik prijs mij gelukkig dat ik gezond ben, fysiek en mentaal. Hout vasthouden.

60 worden doet mij vooral even stilstaan bij het feit dat ik mijn beide ouders nog heb. Nochtans: die zijn ook ‘officieel’ oud. Mijn moeder is 82, mijn vader 83. Ik ben blij dat ze er nog zijn, niet iedereen heeft dat geluk. Opnieuw: hout vasthouden.

De liefde voor je ouders is vanzelfsprekend anders dan die voor een partner of een kind. Toch doet deze Valentijn mij vooral aan hen denken. Als ik terugblik op mijn leven – op mijn kindertijd, mijn studentenjaren, mijn eerste jaren op eigen benen als volwassen man – dan zijn zij altijd in beeld. Ze hadden het niet breed maar mijn broer en ik hebben nooit iets te kort gehad. Hun zorgen en vermaningen, hun waarden en inzichten: ze hebben van mij de mens gemaakt die ik vandaag ben. Ik zal hen daar altijd dankbaar voor blijven.

Naarmate je samen ouder wordt keren de rollen langzaam om. Zij hebben al eens vaker jouw hulp nodig, in het huishouden, om boodschappen te doen, om hen ergens naartoe te brengen. We doen dat met veel plezier – de zonen, de schoondochters, de kleinkinderen, elk op zijn manier. De familiale band die ze onderweg hebben gesmeed is onverwoestbaar en reikt al tot een achterkleinkind. Toen ik vijf was zijn we verhuisd, mijn ouders wonen vandaag nog altijd in datzelfde huis. Ook dat is voor veel mensen op die leeftijd niet evident. Ik hoop dat het hen nog lang gegund is, zonder moeilijkheden.

‘Draag zorg voor anderen zoals je zelf zou willen dat er voor jou gezorgd wordt als het nodig is’: het is zonder twijfel de belangrijkste levensles die ik thuis meekreeg. Het is de reden waarom ik in de politiek ben gegaan. Vandaag krijg ik de kans om, in het stadsbestuur van Gent, mee het beleid rond ouderenzorg te bepalen. Ik doe er alles aan opdat zo veel mogelijk senioren zo lang mogelijk een fijn leven kunnen leiden, liefst in hun eigen huis, omringd door de beste zorgen. Omdat ze dat verdienen.

Mijn Valentijnshart is dit jaar voor alle oudere Gentenaars in het algemeen en voor mijn moeder en vader in het bijzonder. Merci voor alles, ma en pa.

Rudy Coddens